Powstał w 1981 roku na obszarze 28,8 tys. ha, w tym 26,3 tys. ha lasów. Swym zasięgiem obejmuje trzy grupy górskie Sudetów Wschodnich: Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote.
Obszar parku cechuje występowanie różnych typów krajobrazów, od nizinnych kotlin śródgórskich, przez krajobrazy starych gór średnich, starych dolin rzecznych po strefę szczytową Śnieżnika o charakterze subalpejskim. Centralnym wzniesieniem i najwyższym szczytem jest Śnieżnik 1426 m n.p.m.. Od Śnieżnika promieniście we wszystkie strony rozchodzą się grzbiety górskie. Poszczególne ramiona oddzielają głęboko wcięte doliny erozyjne, co nadaje masywowi wysokogórski charakter.
Kopuła szczytowa Śnieżnika leży powyżej górnej granicy lasu i jest doskonałym miejscem widokowym. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć Karkonosze, Masyw Ślęży, Beskidy, nocą widać nawet światła Wrocławia czy Pragi. Śnieżnik był już popularny pod koniec XVIII wieku, modne były wycieczki na szczyt i podziwianie wschodów słońca. W latach 1895-1899 wzniesiono na szczycie kamienna wieżę widokową w kształcie baszty, o wysokości 33,5 m. Po wojnie nie zabezpieczono jej ani nie utrzymywano, więc w roku 1973 uznano za grożącą zawaleniem i wysadzono. Obecnie podejmowane są starania, aby ją odbudować.
„Śnieżnik Kłodzki” to rezerwat krajobrazowy o powierzchni 192,33 ha obejmujący szczytową kopułę wzniesienia wraz z borem świerkowym regla górnego, kosodrzewiną i innymi rzadkimi roślinami charakterystycznymi dla piętra alpejskiego. Śnieżnik należy do najcenniejszych obiektów przyrodniczych w polskich górach. Jego świat roślinny, a zwłaszcza zwierzęcy jest najbogatszy w Sudetach. Wynika to z faktu, że przebiegają tu granice i zasięgi występowania wielu gatunków sudeckich, alpejskich, karpackich oraz śródziemnomorskich - jeleń, sarna, dzik, muflon, kozica, borsuk, lis, kuna.
